Freakshow en vulkanen

Dag allemaal. Hier weer een nieuw berichtje van mij, speciaal voor m’n moeder omdat ze er maar om blijft vragen (serieus ELKE DAG: ‘ahh wanneer ga je nou op weblog schrijven, vinden we zoo leuk’).

Granada
Twee weken geleden vertrok ik naar Granada, een mooi koloniaal stadje een uurtje rijden van Managua. De busreis er naar toe was al een heel avontuur. Hier worden namelijk oude Amerikaanse schoolbussen gebruikt. Van die gele en blauwe bussen met houten bankjes waar je je benen amper kwijt kan omdat ze eigenlijk voor kinderen gemaakt zijn. De chauffeur heeft voorin vaak allemaal kruizen en goddelijke teksten hangen zoals ‘Jezus is de enige weg naar het leven’. De bussen rijden vaak! Ongeveer elke minuut, daar kan Nederland nog iets van leren. Ik stond nog geen 10 seconden te wachten toen er al een bus stopte. In de bus werken twee mannen, de chauffeur en z’n hulpje, die zoveel mogelijk mensen in de bus probeert te krijgen. Het hulpje vroeg waar ik naar toe moest en toen ik ‘Granada’ antwoordde, pakte hij me vast en sleurde me zo de overvolle bus in. De hele weg staan was niet zo’n pretje met een backpack om. Ik voelde me nogal bezwaard dat ik zoveel ruimte in beslag nam in een bus vol Nicaraguanen die me aankeken alsof ik van een andere wereld kwam (wat eigenlijk ook gewoon zo is).

Een uur later kwam ik bezweet aan in Granada. Meteen ingechecked in hostel ‘the bearded monkey’. Een heel fijn hostel vol met hangmatten. Daar eerst lekker een boekje gelezen in zo’n hangmat (en een paar keer in slaap gevallen). ’s Avonds met een paar Amerikanen uit het hostel naar de kroeg gegaan en rum gedronken. De rum hier, flor de Caña, is zeven jaar oud en smaakt me slecht! Zo he, misschien moet ik er nog even aan wennen maar die avond hing ik al na drie glaasjes de hele nacht boven de wc. Echt top. De rest van de week maar overgegaan op bier.

Verder heb ik een beetje de stad verkend. Granada heeft alles wat Managua niet heeft, een centrum bijvoorbeeld. Een groot plein/park waar mensen hun zelfgemaakte armbandjes en dingetjes proberen te verkopen aan dikke Amerikanen (en domme Nederlandse meisjes). Daarnaast zijn er veel leuke restaurantjes en winkeltjes. Het is een hele fijne, knusse, kleurrijke stad. Ik vind het eigenlijk wel jammer dat ik hier niet woon.
Ook heb ik een heerlijke boottocht over het meer van Nicaragua gemaakt. In het meer bevinden zich wel meer dan 300 kleine eilandjes, de meeste bewoond door lokale vissers. Bijzonder om te zien hoe de mensen daar wonen.

In het hostel waren trouwens opvallend veel dertigers met een vervroegde midlifecrisis. Baan opgezegd, huis verkocht en een ticket geboekt naar een warm land om vervolgens elke avond super stoned in een hostel ‘the time of their lives’ te hebben. Een avond sprak ik met één van die midlifecrisers, een Canadees meisje (of eigenlijk vrouw, ze was tenslotte al 34) met dreadlocks, die al een maand in het hostel woonde. Ze wilde niet meer terug naar Canada, ze wilde verliefd worden in Nicaragua. Op een gegeven moment pakte ze haar dagboek erbij en begon eruit voor te lezen. Ze vroeg het universum (het begon serieus met ‘Dear universe’) een man voor haar te zoeken. Daarnaast had ze een lijst gemaakt met de eisen waaraan haar prince charming moest voldoen (lief, knap, grappig, slim, begripvol, altijd voor me zijn etc). Veel succes, dacht ik bij mezelf. Misschien is het toch een verlate pubertijd ipv een vervroegde midlifecrisis.
De volgende dag leek ze haar droomprins gevonden te hebben, een 18-jarige Amerikaan met dezelfde dreadlocks als zij, die voor het eerst zonder z’n ouders op vakantie was. Wat betekent, elke avond zo lam mogelijk worden. Romantisch zaten ze aan elkaars haar te plukken terwijl ze een joint deelde. En ze leefden nog lang en gelukkig.


Isla de Ometepe
Na vijf dagen genieten van de drukte in de stad vond ik het de hoogste tijd om de natuur in te duiken. Samen met een ander Nederlands meisje dat ik in het hostel had leren kennen, vertrokken we naar Isla de Ometepe, een eiland midden in het meer van Nicaragua. Op dit eiland staan twee vulkanen, waarvan eentje actief. De bootreis was weer erg bijzonder, naast toeristen lagen er ook tien grafkisten op de boot. We kwamen aan in het plaatsje Moyogalpa waar we incheckten in het meest bizarre hostel ooit. Ten eerste had het hostel een hert in de tuin. En niet zo’n schuw hert als bij huize de Haan maar een tam hert. Ik heb hem Bambi genoemd. Bambi’s dagbesteding is het likken van mensen. Heel bijzonder. Ten tweede zaten er allemaal hele rare mensen in het hostel. En dan bedoel ik echt raar. Elke ochtend om acht uur zat er een oude, bezopen Amerikaan aan de bar die volgens mij niet meer wist hoe hij van het eiland af moet komen. Annemiek (reisgenootje) en ik zaten te ontbijten terwijl de man vroeg waar we vandaan kwamen. ‘Holland’ antwoordden we. Verder probeerden we hem een beetje te negeren omdat hij ontzettend irritant was. Toen werd hij boos. ‘You know how many Americans died in Holland, so you can eat?!?!?! 7000!’ zei hij terwijl er een sliertje kwijl langs z’n kin naar beneden liep en hij woest met zijn liter fles bier in de lucht zwaaide. Alleen maar dat soort vreemde types bevonden zich in het hostel. Mensen met bochels en de meest vreemde tatoeages, wannabe-hippies, drugsdealers en alcoholisten, het was een grote freakshow. Ik was die dag een beetje koortsig en ik dacht serieus dat ik aan het hallucineren was.
De volgende dag zijn we hem snel gesmeerd naar playa Santo Domingo, een prachtig stuk van het eiland met een heerlijk strand. Hier hebben we een paar dagen lekker vertoefd met een paar Canadezen en Engelsen. Niet heel veel gedaan, voornamelijk gezwommen en in een hangmat gelegen. Ik heb zoveel geslapen daar, niet normaal. Eén dag zijn we nog actief geweest, toen hebben we een berg beklommen met aan de top een waterval. Met de bus gingen we eerst naar een ander deel van het eiland. Een uur lang over een onverharde weg (het was maar een stukje van 14 km), dat was weer een heel avontuur. Daar aangekomen kon de klim beginnen. Noooh, het was me toch een partij zwaar! De weg was slecht en het was super warm. Na anderhalf uur klimmen was ik al tien keer overleden, maar we hadden het gehaald. De top. En het was het waard, de waterval was prachtig. De terugweg naar beneden was ook weer enig. Omdat de weg zo slecht was (losse stenen, rotsen, stuivend zand), ben ik ongeveer vijf keer onderuit gegaan. Beneden aangekomen was ik helemaal zwart. De douche daarna in het hostel was nog nooit zo fijn geweest.

Ik merk trouwens dat m’n verhaal wel lang wordt. Ok, ik zal snel afronden. Het eiland was verder super mooi, groen, natuur, dieren blablabla. Nee serieus, er lopen op dat eiland gewoon allemaal dieren los rond. Paarden, kippen, apen, herten, noem maar op. Na de tocht naar de waterval heb ik trouwens besloten om geen vulkaan meer te beklimmen, ik ben hier tenslotte voor m’n plezier. Ooh en één dag was de vulkaan een soort van aan het uitbarsten. Er kwam allemaal rook uit. Ik vond het allemaal heel spannend maar het schijnt normaal te zijn.

Inmiddels ben ik alweer een paar dagen in mijn huis in Managua. Ik ga namelijk eerder beginnen met m’n stage (morgen al!) zodat ik in juli nog een paar weken kan reizen. En ik heb toch zin om te beginnen. De afgelopen dagen heb ik me nogal verveeld aangezien ik hier nog geen sociaal leven heb. Gelukkig vroeg m‘n huisgenoot gisteren of ik mee wilde naar een feestje (jeej een feestje!). Was heel gezellig, meteen een paar Nicaraguaanse vrienden gemaakt, dus ik denk dat het wel goed komt. En de rum smaakt me ook al beter.

Iedereen trouwens bedankt voor de lieve berichtjes, heel leuk om te lezen!

Ps. De insecten hier zijn verliefd op me. Elke avond word ik helemaal lek geprikt en verschijnen er bulten zo groot als eieren op m’n benen en armen. Inmiddels ziet het eruit alsof m’n enkel aan het afsterven is. Lang leve het tropisch klimaat.