Managua hermosa

Ik heb me vergist. Ik heb me heel erg vergist. Al die lelijke dingen die ik over Managua gezegd heb, zijn namelijk niet waar. Een enge, lelijke, kille stad, klopt helemaal niets van. De afgelopen weken heb ik een nieuwe kant van mijn woonplaats ontdekt, namelijk de leuke, bruisende, culturele kant. Elke dag is er wel iets te doen, een gratis concert, film, documentaire of boekpresentatie. Ik heb me nog geen enkele keer onveilig gevoeld en als ik verdwaal, is er altijd wel iemand die me de weg wijst. En dat niet kunnen lopen in de stad, daar ben ik inmiddels wel aan gewend. Daarnaast heb ik twee huisgenoten met een auto (die ik vaak misbruik) en taxi’s zijn hier belachelijk goedkoop. Managua is zo’n nare stad nog niet, het is gewoon even wennen.

Ik heb een nieuwe huisgenoot. Ze heet Claudia en komt uit Texas. Ik heb altijd zo m’n vooroordelen over Amerikanen en ik moet zeggen dat deze in eerste instantie ook werden bevestigd. Drie weken geleden ontmoette ik haar voor het eerst in mijn huis. Ze stelde zich voor en vroeg me wat ik hier deed, in het Spaans. Amerikanen zouden geen andere taal moeten spreken, dat klinkt namelijk zo lelijk, het doet gewoon pijn. Die Leidse rrrrrrrrrrrr, die gaat nooit weg, NOOIT! Dus ik ging zo snel mogelijk over op Engels. Haar reactie op alles wat ik zei was, ooooo my god, that is sooo coool! Nu snap ik dat ik best cool ben, maar serieus dit ging te ver. Ik vertelde haar over mijn stage en dat ik eerst een paar weken had gereisd. Toen ze hoorde dat ik mijn eerste dag in Managua de bus had gepakt (grote schrik), zei ze, Wow, you are so incredibly brave! Wie wil dat nou niet, een huisgenoot die je de hele dag complimenten geeft.

Inmiddels heb ik haar beter leren kennen en het is best een leuke meid. Ze blijft hier een jaar om onderzoek te doen voor haar PhD. Net als ik is ze redelijk vriendloos hier (alhoewel het begint te komen) dus ze wil altijd wel iets doen. Vorige week zijn we naar de Mercado Roberto Huembes geweest, een hele grote markt waar werkelijk alles wordt verkocht. Van vers fruit, tot varkenshoofden en van heerlijke hangmatten tot de meest lelijke zelfbereide kleding. We liepen door de markt en hadden al aardig wat fruit gekocht toen ik opeens kippetjes zag. Ze zaten vast met een touw aan hun poten en keken me bedroefd aan. Meteen kwam de boerin in mij naar boven en kreeg ik het briljante idee om een kip te kopen voor in onze tuin. We hebben toch genoeg ruimte waar we niets mee doen. Claudia vond het een goed idee maar misschien moesten we het eerst met de andere twee huisgenoten overleggen. Thuis aangekomen vertelde ik het aan Esa, die meteen nog enthousiaster was dan ik. Hij ging onmiddellijk op zoek naar een geschikte plek in de tuin waar we het hok konden bouwen. Die had hij snel gevonden. Project Chicken was geboren. Op internet zochten we naar bouwinstructies en we na lang overleg besloten we dat 3 kippen het perfecte aantal zou zijn. Onze ander huisgenoot, Ottoniel, was iets minder enthousiast maar hij vond het allemaal wel best. Elke dag verse eitjes vond hij wel leuk klinken.
Dit weekend zou Project Chicken van start gaan. Maar Ottoniel aka Sjaak Afhaak heeft opeens z’n bedenkingen. Elke keer als we over onze kippen beginnen, zegt hij dat ie ze gaat opeten. Waarschijnlijk ziet hij het hele idee niet zitten maar durft hij dat niet te zeggen. Ik zie hem in ieder geval niet zelf een kip slachten. In plaats van een kippenhok bouwen in de hete zon, ga ik dit weekend zwemmen in Laguna de Apoyo (vulkaankratermeer), echt heel vervelend. Misschien bedenkt Ottoniel zich volgende week wel en kunnen we alsnog beginnen met het bouwen van een huis voor onze toekomstige huisdieren. En ja, een kip is een huisdier.

Die avond ben ik met m’n huisgenoten naar concert gegaan van Los Pericos, een Argentijnse ska/reggae band. Dat was echt tof! De band speelde buiten op een grasveld, ik kreeg meteen weer het Lowlands gevoel. Een rum-cola kostte ongeveer 50 dollar cent (60% rum en 40 % cola) dus ik was na drie drankjes al behoorlijk aangeschoten. In het voorprogramma speelde een Nicaraguaanse rockband. Vier mooiboys die Engelse liedjes zongen over hun verloren liefdes. Het publiek reageerde niet zo enthousiast: ‘he man, ga eens in het Spaans zingen, ik versta je niet!’ was een veel voorkomende reactie. Gelukkig waren na een half uurtje de liedjes alweer op en kwamen de echte artiesten. Los Pericos dus, serieus een leuke band met veel blaasinstrumenten. Ik ben meteen fan geworden. Na een uurtje spelen viel de stroom uit (dat komt hier nogal regelmatig voor), maar ze gingen gewoon door terwijl iedereen doodstil was. Gelukkig duurde de stroomuitval maar een paar minuten.

Verder gaat alles zo z’n gangetje. Op stage gaat alles goed. Mijn collega’s zijn zo hilarisch. Gisteren heb ik alle mogelijke Spaanse varianten voor piemel en kut geleerd. Dus ook m’n Spaans gaat nog steeds goed vooruit. Na werk doe ik doordeweeks niet zoveel. Beetje eten met huisgenoten, naar een gratis film of gewoon slapen. In het weekend gaan we meestal zwemmen, biertjes drinken en naar de bios. Ik wil alleen zo graag dansen! Ik wil stappen in een grote club (en die hebben ze hier in overvloed!) maar niemand houdt van dansen. Over dansen gesproken. Claudia en ik gaan in mei op salsales. Een cursus van een maand, vier dagen in de week. Wat zal ik me een houten klaas voelen tussen al die soepele Latijns-Amerikaanse heupen.
Yoga was niks. We hadden priveles en het leek meer op mediteren. De lerares vertelde zweverige verhaaltjes als, ‘je loopt nu op het strand, de wind waait door je haren blablabla. In het Spaans. Als ik verhaaltjes in m’n hoofd wil bedenken, doe ik dat thuis wel. Niet voor herhaling vatbaar dus.

Nou poepjes, ik zal een paar foto’s uploaden van m’n werk (we hadden laatst een verjaardag) en van het prachtige Laguna de Apoyo. Ooo en als grote verrassing, de insecten en andere beestjes!